Oh Dolomiti..........op naar Italië!

En dan is het tijd om Zwitserland te verlaten. In een uurtje of vier rijden we soepel over de Brenner Italië in, met een ‘pantosti-tussenstop’ in Oostenrijk. Om half vier zitten we voor de camper. Tess duikt met papa vast het zwembad in. Moeders ploft op de stoel met een boekje. Lekker hoor! 

Even afremmen blijkt nog best moeilijk! Marc zit aan zijn boek gekluisterd vandaag. Tess doet verwoede pogingen om iedereen aan het zwemmen te krijgen, we draaien wasjes, doen boodschappen en checken de opties in de omgeving. Eind van de middag breekt het wolkendek open en krijgt Tess haar zin, mama gaat mee zwemmen. En dan, in de avond begin ook ik tot rust te komen. Even niets (hoeven) doen, dat is lekker…..Stand-by modus….

Heerlijk uitgeslapen. Ontbijten en dan met de trein naar Bruneck. Tess heeft haar vakantiegeld uitgegeven in de lokale boek- en speelgoedwinkel. Ik slaag in de uitverkoop bij de Esprit en Marc in de boekwinkel. We lunchen in de hoofdstraat en maken alle outdoor winkels onveilig. Op een van de poorten staat een zekere heer Bruno afgebeeld ergens in de dertiende eeuw. ‘Kijk mam’, roept Tess, ‘Sinterklaas!’

Aangezien we nog een huttentocht voor de boeg hebben lijkt het ons wijs om nog even een bergwandeling te maken. We besluiten om van de Plätzwiese naar de Rossalm te lopen en vandaar naar Brückele. Met de trein hobbelen we naar Niederdorf en vanaf daar gaan we met de bus omhoog. Op de Plätzwiese beginnen we met een stevig ontbijt; Bauernbrot, cappuccino en Apfelstrudel. Dat doet een mens goed en we lopen vol goede moed de bergen in. We vorderen gestaag en na een berglunchje zien we in de verte de hut al liggen. Er komen blijkt echter nog niet zo makkelijk. We schuifelen over een puinhelling langs staalkabels en moeten dan eerst nog een dal door en een berg over. Maar dan, is ie er dan toch! We voeren de kippen en genieten zelf van een Apfelstrudel (die hadden we namelijk nog niet gehad vandaag :)) en wat te drinken. Vanaf de alm lopen we vlot de berg af richting Brückele. Als we daar aankomen blijkt dat we de laatste bus om 18.25 gemist hebben. We besluiten om door te lopen het dal uit naar het eerstvolgende dorp waar we dan een bus of trein kunnen pakken. Als we eindelijk weer bereik hebben blijkt volgens onze mobil-app dat de trein vanavond ook niet meer rijdt! Lekker dan! Geen ov meer na zessen! We lopen dan maar door tot aan de eerste tekenen van beschaving alwaar we bij een sjiek hotel iemand vinden die een taxi voor ons belt. Na bijna 20 kilometer maakt het ons niet uit wat ie kost, rijden maar!!!

Morgen doen we uiteraard weer een zwembad dagje, zoveel mag duidelijk zijn..

Vrijdag is het avonturen dag. We gaan een huttentocht maken! Maar na de extra kilometers van woensdag en de slechte weersvoorspelling zien we 1000 hoogtemeters niet zo zitten. Dus googelt Marc een shuttlebus van Toblach naar de Auronzo Hütte. Dan hoeven we slechts een paar honderd hoogtemeters te overbruggen. Het is in Toblach al flink fris en raakt steeds meer bewolkt en als we bij de Auronzo Hütte arriveren begint het te gieten. Lunch binnen lijkt ons een prima idee! De hut is in de loop der jaren omgetoverd tot een soort van Food Court op Schiphol. Niet erg gezellig, maar de pasta gaat er goed in! Gezien de buien gaan we voor de kortste route naar de Dreizinnen Hutte. We krijgen nog een bak hagel en wat regen, maar tussendoor laat de zon zich ook even zien. Ik was vergeten hoe bijzonder mooi het hier is! Net op tijd bereiken we de hut. We zijn nauwelijks ingecheckt als de hemel openbarst. Het hoost, hagelt en giet als een malle. Bier, thee en Apfelstrudel dan maar weer. Geen straf. Op de bergen rondom ons zien we zelfs een klein laagje sneeuw liggen als het tegen zeven uur wat opklaart.

‘s Avonds gaan we rond de hut nog op zoek naar een stroom PerseÏden die voorbij zouden moeten komen, maar we zien alleen ‘gewone sterren’. Ook heel mooi! En de zonsondergang bij de hut is echt geweldig! Het wordt wel koud, dus na een laatste thee op de veranda geven we het op en gaan naar onze kamer. Slapen in een hut is altijd een belevenis, zelden een vakantie. Hier is het de hele nacht onrustig. Echt lekker geslapen hebben we niet, ondanks een eigen kamer, maar om zeven uur gaan we eruit en schuiven we weer aan bij drie Duitsers waar we gisteren ook bij aan tafel zaten voor het ontbijt. Rond half negen lopen we de hut uit, op weg naar de Búllejoch. We beginnen met een pad langs de berg, met prachtige meertjes beneden en vergezichten op de bergen rondom. Daarna volgt een pittige klim en op de top houden we uitgebreid pauze. We zijn dan al vlakbij de Büllejoch hutte. Na de verplichte Strudel lopen we naar het begin van de oude Kriegssteig. Volgens de boekjes een gezekerde wandeling, zeer geschikt als kinder klettersteig. We beginnen met een steile trap uitgehakt in de rotsen tijdens de Eerste Wereldoorlog. Dan komen we op de top op een zeer luchtig stuk waar we de eerste staaldraad tegenkomen. Tussen het staal in zitten echter nog de nodige zeer luchtige passages. Tess moet heel nodig plassen. Oók een fijne, op een richel van een meter breed met onder je een enorme afgrond. Maar we managen het. Met het zweet in de handen en tussen de billen en een tegemoet komende Duitser die aangeeft dat aan het eind lang niet alle luchtige passages gezekerd zijn besluiten we terug te gaan. Dat gaat een stuk vlotter dan de heenweg. Alleen naar beneden over de uitgehakte traptreden is nog best lastig. Het is smal, steil en de rugzak blijft nog weleens hangen. Oh, wat zijn we blij als we eruit zijn! Spontaan slaan de honger en de strudelkoorts toe en we lopen met gezwinde pas terug naar de Büllejoch hutte, alwaar we het leven vieren met een bord pasta, bier en Apfelschorle. Daarna is het nog een klein uurtje lopen de berg af naar de Zsigmundy hutte. Nog meer goed nieuws, we kunnen hier met kaart betalen (lees: van alles bestellen), ze hebben een trampoline, twee ezeltjes en een spelletjeskast. We installeren ons in slaapzaal 9B en genieten op het terras…van alles. Het uitzicht op de Zwolferkofel, ons bergavontuur, de trampoline, de ezels, het drinken en….de douche! Je kunt hier douchen voor 5 euro. Lekker fris schuiven we aan voor het diner. Daarna koffie, schnaps, een avondwandeling en na een spelletje mens-erger-je-nieten op 2200 meter hoogte kruipen we iets na tienen ons bed in. In tegenstelling tot de Dreizinnen hütte is het hier rustig en we slapen heerlijk!

De volgende ochtend begint de zaal zich rond zessen te roeren. Iets voor zevenen ga ik poedelen. Marc gaat er ook uit, maar Tess ligt nog heerlijk te knorren. Die moeten we letterlijk wakker schudden. Ontbijten en dan lopen we omlaag richting de Talschlusshütte. Het zijn nog wel 800 hoogtemeters, maar we nemen de tijd. Tweeënhalf uur later, uitgerekend zo rond lunchtijd, arriveren we bij de hut. Spiegeleieren met spek en aardappels voor Marc en mij en spaghetti voor Tess. Zo sluit je een avontuur in Súdtiroler stijl af! Het is warm als we richting Fischleinboden lopen, waar we de bus kunnen pakken naar Moos. Even overstappen en dan met de trein vanuit Toblach terug naar de camping. We zijn behoorlijk versleten als we aankomen. Tess gaat met Marc nog even zwemmen terwijl ik een bord pasta klaarmaak. We liggen er na dit avontuur vroeg in en slapen heerlijk!

Het is maandagochtend en we staan wat stijf op na drie dagen door de bergen banjeren. Vandaag en morgen zeker geen actief programma! Beetje rommelen, boekje lezen, boodschappen halen en dan vanmiddag naar Brixen is het plan. Bij Fortezza moeten we overstappen en pakken dan de verkeerde trein. Deze komt net uit Brixen en rijdt naar Brenner. Nou, dan stappen we maar uit bij Vipiteno/Sterzing waar oma Aafke 60 jaar geleden op vakantie ging en danste met haar vakantievriendje Roberto. Het is Maria Hemelvaart en veel winkels zijn dicht, maar er is ook een Sommerfest in het stadje met Bratwurst en muziek. Heel Tirools en best gezellig! We sturen oma foto’s, wandelen rond en pakken dan de trein terug. Vlakbij San Lorenzo zien we het al, het onweer gaat losbarsten. Schoenen staan nog buiten en dakluiken staan open. Ja hoor, alles zeiknat natuurlijk. We halen een muntje bij de receptie en gooien het beddengoed in de droger terwijl het buiten blijft regenen. Morgen droogt de rest hopelijk op bij een zonnetje want anders moeten we natte zooi meenemen naar Oostenrijk.

Zo’n laatste dag is altijd een beetje melancholisch. Het afscheid van Südtirol komt naderbij en daarmee ook het einde van onze vakantie. Ontbijten, boekje en dan gaan we nog even naar Brüneck. Lekker lunchen in de Hauptstrasse, nog even wat winkelen en dan terug naar de camping voor een laatste keer zwemmen.

We rijden via Sillian naar Kötschach en stoppen aldaar voor een lekkere lunch en een deja vu moment voor Marc, die hier twee jaar geleden gestart is met de Karnische Hohenweg. Daarna rijden we naar Kötschach voor wat inkopen. Daarna door naar het Alpencamp. De eigenaar is een bijzondere knakker, maar zeer milieubewust, dus dat spreekt voor hem. Ach, we zijn hier maar twee nachten. Het is best een leuke camping, alleen jammer van al die Nederlanders! Het is duidelijk één grote 'Vakantieman, gezellig he?-ja, we komen hier al jaaaaaren. Sjaan, neem jij je stoeltie ff mee, gaan we gezellig met zijn allen bij elkaar zitten- kliek.  Een soort van SBS6 gezelligheid dat niet helemaal ons ding is zullen we maar zeggen ;). 

s Avonds lopen we naar de Mauthner Klamm, die is eindelijk weer open! Voor het eerst kunnen we tot aan het eind lopen en klauteren. Het wordt echter al snel donker, we gaan langzaam richting het einde van de zomer. We lopen terug naar de camping, doen nog een drankje en dan klimmen we ons bed in.

Een enorm onweersfront luidt het definitieve einde van de reis in. Een dag eerder dan gepland verlaten we de bergen en gaan we op weg naar het vlakke Nederland. Hard gaat het niet, met de ruitenwissers op standje hyper en het zicht op de weg dat gereduceerd is tot de achterlichten van de auto ervoor, maar we komen er wel. En als we er dan uiteindelijk zijn, een compleet huishouden uit de camper gesjouwd hebben en de wasmachine weer overuren draait, kunnen we terugkijken op een wáánzinnig mooie reis. Nu nagenieten en weer wennen aan het gewone leven, tot de volgende vakantie uiteraard ;)