De laatste avonturen..

De laatste dagen zijn aangebroken. Tegelijk met het ‘kut-de-vakantie-is-bijna-voorbij-gevoel’ is het ook over met het mooie weer. Na een paar prachtige dagen in de Westfjorden (wat volgens mij in elk seizoen hier een gelukje is) kan ik nergens in de weersvoorspelling nog een zonnetje ontwaren. We hadden bedacht om de Kjolur route dwars door het binnenland te rijden als toegift op de vakantie, maar een modderige slechte gravelweg zonder voorzieningen is alleen een goed idee als het weer ook goed is. Vandaag rijden we terug richting Hvammstangi en dan gaan we kijken wat wijsheid is. 

Je wilde avontuur? Je krijgt avontuur!

We zijn net een uurtje onderweg en rijden het eerste stuk gravel op als we een enorm kabaal rechts voor horen. De band is niet zomaar lek, maar gewoon ontploft. In de stromende regen staan we buiten op zoek naar de steeksleutel om de bouten los te draaien. Godver hier en ginder, die ligt in de garage, thuis. Een IJslandse familie stopt, maar heeft ook niet het juiste formaat. De wegenwacht bellen? Je raadt het al, nul bereik hier. Echt nul.

Er komt een oranje Transporter van Vegagerdin aangereden, de IJslandse Verkeer en Waterstaat en verantwoordelijk voor het wegenonderhoud. Een andere familie in een groene jeep stopt ook. Hulptroepen! Wat fijn! 

De krik voor de auto kan er niet onder, maar dat wordt ‘Iceland style’ opgelost. De houder van een verkeersbord ervoor en gewoon erop rijden met de velg. De band is er zo af, maar dan moet het reservewiel nog. En uiteraard ook daar uitdagingen. Dat ding hangt wellicht al veertien jaar onder de camper en als de band er onder vandaan is blijken de bouten van onze velgen er niet op te passen. Onze IJslander weet raad. Hij draait uit elke band van zijn eigen Transporter een bout en zet er vier bij ons in het wiel. En ja, we hebben vijf gaten. Achter de Vegagerdin wagen rijden we naar het dichtstbijzijnde punt van beschaving ongeveer zeventig kilometer verderop in Budulalur. De rit over de gravelpas was op de heenweg spannend, op de terugweg met geleende bouten en een rammelend reservewiel is het zenuwslopend. We doen het heel rustig aan. Als we Budardalur binnenrijden slaken we een zucht van verlichting. Tess vindt het allemaal niet zo spannend en blijft in de camper een filmpje kijken terwijl de monteur in de garage een nieuwe band onder de camper zet. Hulde aan onze IJslandse familie en Vegagerdin! Wat zijn we blij om weer een nieuw bandje onder onze kont en asfalt onder de bandjes te hebben. Volgens de garage doen ze dit dagelijks. De wegen in de Westfjorden staan erom bekend banden te eten voor ontbijt, lunch en diner. Zijn we nog goed weggekomen! 😅

Met een big ‘thank you!’ aan onze vriendelijke monteur en Simon de Vegagerdin man vertrekken we op de nieuwe band soepel uit Budardalur. Zo soepel dat we de afslag naar Snaefellsnes zo voorbij rijden. Door naar het zuiden dan maar. We stoppen bij camping Hverinn, vlakbij Reykholt. Eten, douchen en plat. We zijn gesloopt van al het onvoorziene avontuur. 

De dag erop duiken we de mooie Spa en Wellness Krauma in. Kinderen mogen ook naar binnen dus dat is genieten voor het hele gezin. Niet in de minste plaats omdat we misschien wel de lekkerste hamburger ooit hier eten..mmm 😋. Herboren rijden we eind van de middag het laatste stuk naar Hveragerdi, een beetje het Westland van IJsland. Wat hier buiten niet groeit krijgen ze in de kassen wel uit de grond. Met een beetje hulp van wat natuurlijke warmtebronnen, letterlijk in dit geval. 

De wandeling die we zondag maken kan weleens ons laatste wapenfeit worden in IJsland. Het is droog, maar fris als we naar het Reykjadalur (Rookdal) rijden vlak buiten het stadje. De beloning van vandaag is duidelijk, drieënhalve kilometer verderop ligt een warme beek om in te baden en intussen hebben we a) meteen de zondagse wandeling in de benen en b) prachtig uitzicht over de omgeving. Tess stapt dapper door met een snoepje bij elk (sub)topje in het vooruitzicht. Helaas zijn er meer toppen dan ik snoepjes in mijn zak heb, maar uiteindelijk zijn we er dan! Kleding uit en dan snel languit in de beek! Erin is een ding, eruit vergt wel even wat moed bij een koude wind en een graad of tien. We belonen onszelf met een bak hete thee en wat heerlijke koffiebroodjes van de lokale banketbakker annex koffiehuis. Ik denk dat ik weet waar we morgen ontbijten. 

‘s Avonds bij het afwassen ruik ik een vreemd luchtje. Zou het misschien het onappetijtelijk uitziende eten zijn van een stel Oostblokkers naast ons? Staat er iets te bederven onder het aanrecht? Als we wachten voor de douche en ik het weer ruik weet ik het. De backpacker. 

In veel landen zie - en ruik - je ze. De zweefteef in India, met knotje en sandalen, de outdoorgek op fiets in legging en regenjack hier. Buiten de toeristische gebieden kamperen voornamelijk IJslanders in vouwwagen of vouwpyramide, maar hier zo vlakbij Reykjavik zie je weer vooral toeristen, en ook backpackers. Waarom die moeten stinken is me een raadsel en al helemaal in IJsland. Buiten de prima campingdouches kun je je in dit dorp zelfs ongeveer in elke willekeurige beek met warm water wassen! De desbetreffende backpacker staat helaas niet voor de douche in de rij trouwens, hij kwam alleen even zijn telefoon in het gebouw opladen...

Voordat we naar Reykjavik rijden halen we koffie en lunchbroodjes bij Almar Bakari (Bakkerij Almar). Man, wat is dat lekker! Vijf sterren broodjes!

Niet al te veel later rijden we de buitenwijken van Reykjavik binnen. Dat voelt ongeveer net zoals het passeren van de Nederlandse grens na de vakantie. Een hoop reuring, de drukte van de stad en het leven dat daarbij hoort. We gaan nog even winkelen in Smaralind en Kringlan en installeren ons voor de laatste kampeernacht op de campsite in Laugardalur. Een IJslandse campsite is niet vergelijkbaar met een ANWB-sterrencamping, dat mag duidelijk zijn. Maar een stadscamping is weer heel iets anders! Dit voelt meer als een soort van EO-jongerendag zonder Kumbaya of een Jamboree zonder scouting, wel leuk om een keertje meegemaakt te hebben maar dat tijdperk zijn we zelf toch wel ontgroeid. En dan is de laatste dag echt aangebroken. We harken de camper aan (niet al te ver van de waarheid na een kleine drie weken rimboe), zetten alles vast en dan brengt Marc Howie naar de haven terwijl Tess en ik inchecken in het hotel. Nog even over de Laugavegur slenteren langs souvenirs en outdoorwinkels, een hapje eten en uitgebreid douchen in de badkamer. Helemaal voor jezelf 💪... 

En dan is er toch echt een einde gekomen aan drie prachtige weken IJsland vol mooie kampeermomenten, stranden, ijsjes, bergen, elfen, geisers, kokende prut en genieten met het gezin. We stijgen op van Keflavik Airport in het paarse vliegtuig van Wow. Een paar slippers en een band armer (de slippers staan nog de spa helaas), maar weer vele prachtige herinneringen rijker. Tot een volgende keer IJsland!